alkaloidy muchomorów

Muscimol: 5-(aminometylo)-3-izoksazolol - jest on głównym

alkaloidem muchomorów i odpowiada za większą część działania

psychoaktywnego muchomorów. Główne działanie muscimolu polega na

blokowaniu receptora GABA-A. Muscimol używany jest w badaniach

nad GABA jako jego najskuteczniejszy jego bloker. Dowiedziono, że

muscimol działa na kilka obszarów mózgu - korę mózgową, hipokamp

i móżdżek. Muscimol wpływa także na poziom neuroprzekaźników:

zwiększa ilość serotoniny i acetylocholiny w mózgu a obniża ilość

noradrenaliny. Działanie muscimolu znacznie różni się od

działania pochodnych fenyloetyloaminy i indolu, co jest

rejestrowane na wykresach badań EEG.Nie są to jednak naukowo

potwierdzone badania, gdyż muscimol nie jest metabolizowany przez

organizm ludzki. Oznacza to, z czysto teoretycznego punktu

widzenia, że nie ma on  prawa oddziaływać w jakikolwiek sposób na

ciało i umysł. Muskimol wydalany jest w niezmienionej formie.

Dawkowanie doustne substancji waha się w granicach 10-15 mg.

alt="wzór strukturalny muskaryny" title="wzór strukturalny muskaryny" height="179" width="248" />

Kwas ibotenowy: Aktualny pogląd głosi, że kwas ibotenowy nie

przekracza bariery krew-mózg w formie zmienionej i jest częściowo

metabolizowany do muscimolu i muskazonu a częściowo wydalany  w

niezmienionej formie. Z badań prowadzonych nad zwierzętami przy

użyciu kwasu ibotenowego wynika, że jest potężną neurotoksyną (po

wstrzyknięciu dokładnie w mózg). Jest strukturalnie podobny do

glutamatu i aktywuje receptory NMDA, ale to prawdopodobnie nie

włącza się to w ogół działania psychoaktywnego Amanita muscaria.

Ma on działanie 5-8 razy słabsze niż muscimol (efektywna dawka to

50-100 mg).

Muskazon: Występuje w niewielkich ilościach w muchomorach, ale

może być metabolitem kwasu ibotenowego. Wykazuje on

psychoaktywość i bardzo możliwe że odpowiada za część ogółu

działania muchomorów czerwonych.

Muskaryna:  Oddziaływuje na poziom acetylocholiny w

mózgu i działa na receptory muskarynowe(stąd ich nazwa). Poziom

muskaryny w Amanita muscaria jest dosyć niski (0.002% - 0.003% na

suchą masę grzyba), jednak może być ona odpowiedzialna za

cholinergiczne działanie muchomorów. Choć dowiedziono naukowo

aktywność muskaryny, to jej wchłanianie przez ścianę  jelita jest

bardzo powolne i prawie nie przedostaje się ona przez barierę

krew-mózg (możliwe jest to w zasadzie tylko przy równoczesnym

podaniu lecytyny). Ponadto efekt działania muskaryny znacznie

różni się od działania Amanita muscaria. Tak więc muskaryna nie

ma większego wpływu na charakter odurzenia muchomorem czerwonym.

Pozostałe alkaloidy: Kilka innych substancji chemicznych których

obecność w Amanita muscaria nie została do końca potwierdzona.

Bufotenina (5-OH-DMT): Z badań z 1953 roku wynika że muchomory

zawierają bufoteninę, jednak dalsze badania nie potwierdziły tego

odkrycia. Bufotenina wykazuje słabe działnie psychoaktywne gdy

jest zażywana doustnie. Aktualnie uważa się zę bufotenina nie

występuje w grzybach z rodzaju Amanita.

alt="alkaloidy muchomora" title="alkaloidy muchomora" height="163" width="690" />

Alkaloidy tropanowe: atropina, skopolamina i L-hioscyamina

(izomer atropiny): Istnieją doniesienia o obecności L-hioscyaminy

i innych alkaloidów tropanowych w Amanita muscaria i Amanita

pantherina, jednakże inni naukowcy nie zdołali potwierdzić tego

odkrycia. Aktualnie uważane jest to za pomyłkę. Nawet jeśli

występują w muchomorach alkaloidy tropanowe, to w śladowych

ilościach i nie mają one większego wpływu na działanie Amanita

muscaria.

Inne alkaloidy muchomora czerwonego to kwas stizolobinowy, kwas

stizolobikowy, kwas metylotetrahydrokarbolinowy, cholina (nie

wykazuje działania psychoaktywnego), acetylocholina (występuje w

bardzo małym stężeniu), muskarydyna (niezbadany związek, przez

jakiś czas sądzono że to po prostu atropina, dziś wiadomo, że to

oddzielny związek). Są to alkaloidy o nieznanej aktywności, ale

uważa się, że nie mają one znaczącego wpływu na odurzenie

muchomorem. Trzeba jednak pamiętać, że zawartość wszystkich

omawianych substancji może ulegać znacznym wahaniom. Są one

zależne między innymi od rejonu zbieranych muchomorów (Amanita

muscaria zbierane w Ameryce Północnej nie zawierały wogóle

niektórych związków, które były obecne w tych z Afryki

Południowej), pory roku (letnio-jesienne osobniki są mniej

toksyczne od tych jesienno-zimowych) oraz po prostu warunków

pogodowych w sezonie.