świniopies mnie gonił, czyli stukająca stodoła hobbitów

Heja, jest to mój pierwszy trip raport na tej stronie, również pierwsze spotkanie z tymi prawdziwszymi psychodelikami ;) Więc proszę o wyrozumiałość i ewentualne poprawienie. Też jak widać set and setting nie było najlepsze, więc nie będzie to doświadczenie rodem lotu w kosmos, nie mniej jednak starałem się zassać całą wiedzę, jaką kwas ma mi do przekazania.

Tak, więc jakiś tydzień temu, stałem się posiadaczem wytworu Alberta Hoffmana słynnego LSD-25, kwasu od którego ludzie stają się ''przebudzeni'', są wszyskim, skaczą z okien, chodzą nago po ulicach... takie właśnie miałem podejście poniekąd to tego.

Tego tripa wyczekiwałem ładne 2tyg, czekając na TO- kawałek papierka, który stał się kluczem do drzwi umysłu. Więc, przed tym starałem się nie myśleć o swoich problemach i lękach, a jeśli same przychodziły poprostu akceptowałem je, byłem ich świadomy. Główny cel tego tripa było własnie poznanie tego, i chęć zmiany, chęć wyeliminowania tego z mojego życia.

Godz ok. 15- Przygotowanie umysłu do nadchodzącego tripa, jakieś przekąski, ściąganie piosenek na tel, zbieranie potrzebnego ekwipunku

15.45- wyjazd z domu na rowerku, w strone łąk i pól, gdzie będę tripował. Ceremonialne przyjęcie prawie całego papierka kwasa pod język. Nie przyjąłem całego, ponieważ nie wiedziałem czego się spodziewać ;) Został mały skrawek, który spoczywa w portfelu. Jestem umówiony z kolegą, który przyjdzie po mnie i pójdziemy tripować do niego. Hmm, ale kiedy? Za jakies 2 godziny, gdyż miał robotę :D Tak więc, w rzeczy samej- ciekawość, brawura, brak pokory zwyciężyły- oh niech żyje młodość, młodość i głupota.  Chwilkę sobie pojeździłem, pochodziłem, słuchałem muzyki.

15:50- dzwonie do innego kolegi, żeby wysłać mu trochę pozytywnych wibracji, gdyż również tripował w ten dzień, narazie nie jest mi zimno, siedzę sobie na wyschniętej trawie na miedzy. Lekkie podmuchy marcowego lekko chłodnawego powietrza, dobrze, że jestem ciepło ubrany, przecież za dwie godziny spotkam się z kolegą, fajnie będzie ;)

16:00- pierwsze efekty- chumor lekko poprawiony, chęć mówienia, słuchania muzyki, podziwiania krajobrazu. Spowiadam się sobie, co wg mnie robiłem źle, co było dobre, a co złe. Co powinienem zrobić, wtedy, kiedyś. Dlaczego jest tak a nie inaczej. Dobra.. dobra tak, tak- mówię, powtarzam jak mantrę TAK, co będzie, będę tego świadom, kocham. Yhym, tak, kocham..poprostu, i tyle..

16:05- nasilanie początkowych efektów, inny kształt obiektówy tj. bardziej ostry, wyrazisty, ładny. Twarz w odbciu telefonu- no jakaś taka inna trzeba przyznać. Czy ja mam rozstępy ? Rozstępy na twarzy ? W takim wieku ? Niemożliwe, wydaje mi się.

16:15- Według mnie wtedy zaczął się peak. Koordynacja ruchowa taka sama. Wyraźnia zmiana percepcji. Inne postrzeganie przestrzeni, czasu i odległości. Zaraz, czy to ja chodzę tak szybko, czy to rower poprostu jest tak daleko? Naprawde tak miało być ? Ano, może, nie wiem.. TAK, yhym tak, tak. Będzie dobrze- myślę- o, tak, to bedzie pozytywne doświadczenie, no przecież musi być, bo w końcu jestem świadomy.

16:25- pełnia efektów, oddychająca przestrzeń, skóra, i otoczenie. Drzewa oddychają, oddycha ziemia, i trawa, która ją porasta, natłok myśli. Chce doświadczać, chce być TU i TERAZ, ja. Ja ? jaki znowu ja? Ah, no tak, yhym yhym, tak.. oo tak, ''tak poprstu'', ''kochaj poprostu'', no doświadczaj tego. Powtarzam słowo ''tak'' wiele razy, czasami nawet krzyczę, staram się to zaakceptować, ten stan, to wszystko co dzieje się wokół mnie. Padam na kolana, czołem dotykam ziemi, jednocze się z Matką Ziemią, w końcu to świętość. Zamykam oczy, widzę obrazy, niekoniecznie piękne, różne. Te ładniejsze i te brzyszę, fajniejsze i te mniej fajne... Zakładam słuchawki, muzyka mnie ponosi, mam ochotę na taniec. Taniec pośród wiatru, drzew i kołyszącej trawy, więc przeskakuję razem z nimi, z tym wszystkim, teleportuję się, przenoszę w czasnie i przestrzeni. Jakies domy obok ? mam to GDZIEŚ, chce tańczyć i doświadczać, nie chcę się bać, nie po to się przygotowywałem, nie po to zażywałem słynne LSD. Nie po to by się bać... Więc czym jest ten strach ? NICZYM. Ale jak to niczym, skoro widzę. No przecież widzę, dokładnie, STRACH czai się między drzewami, stąpa cicho i niepostrzeżenie po tej samej dróżce. Naprawde po tej samej ? Oglądam co mam za sobą w szybce telefonu, mam dziwne myśli. Obracam się, widzę jak słońce zachodzi. No ale co jest, skoro nie ma czasu, to strachu też być nie powinno.

Troszkę się zapętlam we własnym umyśle, staram się oddychać świadomie. Świat oddycha, ja oddycham. Piękna paleta kolorów i zmysłów zlewających się w całość. Lecz jeśli jeden składnik, niby mały niepozorny, jest źle dobrany, choćby jakie było danie, to dopadnie Cię sranie... I skoro o tym mowa.. odczuwam potrzebe załatwienia swojej potrzeby fizjologicznej ''no co jest, nie będe srał w jakiś polach''.

Z oddali widzę, 2 psy, a raczej pieski. Zmierzają w moją strone, stają się coraz większe i szybsze, coraz straszniejsze. Ich sylwetki zmierzają zwinnie po rolnych pagórkach, prosto w moją stronę. Dlaczego są takie dziwne? Takie, hmm.. nie wiem ? Co robić ?  Nie ucieka się przed psem- przez mój skwaszony mózg przeleciała mysł. No dobra, ale to chyba nie jest pies, tylko, hmm nie wiem, ale wygląda przerażająco, dziwnie chodzi, prawie jak człowiek, nie, nie.. ludzie tak nie chodzą, to jest zmora. ''No ale co ja winien, co ja takiego zrobiłem, ja.. ja już nie wiem naprawde''

Odruchowy instynkt ofiary- uciekać- SPIERDALAĆ. tak ? oo TAK, jak najszybciej.

Myśl, świadomośc- co ty człowieku jaka świadomość, jaka duchowość, ja stąd spierdalam, spierdalam przez duże S. Więc za koleją... myśl, instynkt, odruch. W pośpiechu chwytam rower, telefon, słuchawki, szyybko, szybko, kieszeń- zasuń. Dobra, teraz- troszkę szybciej, nie chcesz przecież, żeby cię dopadli.. JADĘ, moje myśli ''spierdalam, oo tak, chciałeś tego przecież, więc spierdalam, co sił w nogach, pędź mój rowerku, bo przecież uciekamy przed zmorą, przed bestją prawdziwą, nawet nie jedną, a dwoma''. Jedna czarna zupełnie, druga cała biała, oh- dlaczego są takie szybkie. JADĘ, LECĘ, SPIERDALAM.. szybko.

Goniły mnie bestyje okropnę, goniły mnie, oo tak. Długo, i zaciekle, a ja ? Co ja im zrobiłem, ja tylko chciałem... chciałem no..

Po dłuższym galopie, na moim rowerku, zatrzymawszy się w odległości jakiś 300 metrów, od owego zdażenia, patrzyłem...TAK, popatrz sobie. Gdzie to jest ? TAM, stoi. Ale jeden, a gdzie tamten drugi ? Poszedł sobie czy co ? Jakieś 70m (chyba hehe) stoi przede mną mała bielutka istotka, ciekawe dlaczego tak lśni. CZY TO JEST ŚWINIA !?

Czyżbym tak naprawde uciekał przed świnią ? Naprawdę świnia.. ale mała jakaś taka, i szczeka na mnie. No tak, świnia na mnie szczeka, zachowaj lepiej ten dystans, ja nic ci nie zrobiłem i zrobić nie chce. Poprostu patrzmy.. patrzmy na siebie, i będzie w porzadku.

Patrzymy na siebie, świnia na mnie, ja na świnie, mijają godziny. To coś szczeka nieustannie, dlaczego to robi, jaki ma w tym cel?  

Kolega.. tak, własnie on, on by się teraz przydał. Dzwonie.. nic, piszę.. No tak przecież jest w robocie, eh.

Rozglądam się, widzę, że stoję obok dosyć dużej drewnianej stodoły, ide w jej kierunku. Dotykam. Przystawiam twarz. Pukam ręką w stare deski, cóż za wspaniałe odgłosy. Pukanie rozbrzmiewa jak piękna symfonia grana przez wieloletnich nauczycieli życia- Drzewa- a raczej to co z nich zostało- czyli pięknie obrobione deski, które ktoś przecież musiał zrobić, jest w nich życie, pamięć i doświadczenie. Czy to jest dom Hobbita?- pytam się. Tak, tam mieszka Hobbit, przecież widzę, go przez deski, widzę tą czarną matronę,  patrzy na mnie, czuje to. Siadam na starym lekko zgnitym uśmiechającym się pniaku koło budowli. Patrzę w stronę świniopsa, widać troche mu się znudziło, bo komu by się chciało nieustannie dręczyć niewinnego chłopaka ?

Szybka decyzja, nie chcę tutaj być, strasznie tutaj, i zimno. Chcę być w domu. Swoim domu. W łóżku, w cieple. Dobra, wracam. Ale zaraz gdzie moja czapka ? Ano tak zostawiłem ją tam, w polach. Wrócić tam ? A jeśli znowu napotkam świniopsa ? Walić to.. chce mieć moją czapkę. A jeśli coś jestem szybki, bardzo szybki, uciekne mu. Tak więc, decyzja podjęta, najpierw wrócę po czapkę.

Jadę więc, jadę po polnej dróżcę, po tej na której ścigało mnie to coś.. dziwnie się jedzie, inaczej jakoś. Jestem, biorę co swoje, i jak najszybciej jadę w stronę domu.

Wiem, że jazda na kwasowym peaku w nocy nie była zbyt mądrym rozwiązaniem, lecz była przepiękna, najlepsza jak do tej pory. Przypomniało mi się co kiedyś pisał trydzyk ''jak seks z rowerem''- oj tak, tak, dużo w tym prawdy- zwolniono-szybki-teleportacyjny seks z rowerem.

godz ok. 18:25 jestem w domu- fajne drzwi, fajnie się w chodzi po schodach, pięknie się przede mną uginają, wchodzi się bezproblemowo, jakby jakaś siła pomagała mi chodzić. Miałem troche stracha przed fraktalizującymi rodzicami, czasami zbierało mnie na śmiech. Szybko do swojego pokoju, tak.. muzyka, łóżko, słuchawki, medytacja.

Rozpuszczam się, rozpuszczają się ściany, czuję, że jestem. Piekne wizualizacje przy zamkniętych oczach, muzka brzmi genialnie, czuję ją całym ciałem. Jem bułkę, czuję każde ziarenko przenicy, widzę piekarza i jego córkę, która patrzy na mnie i się rumieni. Tańcze.. tak lekko, tak wspaniale, tak czule i perfekcyjnie, folkowa muzyka idealnie się zlewa.

Reszta tripu to smakowanie masturbacji (bardzo fajne), zlewanie się zmysłów, piękne kolory wypełniające wszystko na co popatrzyłem i głębokie rozkminy na temat ludzkiej egzystencji i pojmowania strachu.

W kilku słowach: synestezja, walenie konia, muzka, spierdalanie przed strasznym świniopsem, medytacja, i jedzienie bułki z gąbki.

Dzisiaj, dzień po jestem zmęczony, gdyż mało spałem- ciężko na tym zasnąć. Lekki afterglow..i tyle..

Jestem pewnien, że nie wykorzystałem pełnego potencjału kwasu, no ale cóż, człowiek na błędach się uczy, następnym razem postaram się zadbać o te szczegóły,

Peace <3 .