science fiction?

PORA STRAWIĆ TO INACZEJ

Od mojego ostatniego wrzutu dekstrometorfanu minęło 10 dni i można rzec, że pewne rzeczy się ułożyły, wskoczyły na swe miejsce. Zachowuję trzeźwość, tak jak zamierzałem. Zabawa w świadome śnienie + medytacja + joga dają naprawdę zajebiste efekty. Może nawet za dwa miesiące opiszę co i jak się zmienia, oddając cześć tradycyjnej i zdrowej metodzie na zwiększanie świadomości- zwyczajnej kontemplacji. Dziś jednak mam w planach "naprawić" błędy sprzed kilku dni.

Otóż rzucenie się od razu na klawiaturę i napisanie raportu (pt. "Wiedza- najgorsza choroba psychiczna") było czystym przejawem mej chaotyczności. Błędem, jakby nie patrzeć. W pewnym sensie jednakowoż o to właśnie mi chodziło, gdyż zamiarem mym było oddanie jak najbardziej chaotycznej natury umysłu. Po ocenie reportu domyślam się, że czytelnikom mój ostatni raport nie przypadł jednak do gustu :D A po co pisarz (choćby nawet i amator) pisze? Dla siebie? Żeby na starość móc sobie to poczytać i się pośmiać? Nie. Pisarz pisze, aby cząstkę siebie dać innym. Dla tych wszystkich oczu chłonących słowa i doceniających. Myślicie, że ktokolwiek z nas pisałby, gdyby został ostatnim człowiekiem na Ziemii? Nie. Bo i po co?

Tak więc, rekompensując zarówno wam, jak i sobie, ten ostatni szajs, wynikający z nieprzemyślanego stukania w klawiaturę, postaram się wrzucić report z prawdziwego zdarzenia. Proszę tylko o nieocenianie go przez pryzmat wcześniejszego i przez pryzmat substancji, która to za zbyt potencjałową nie uchodzi. 10 dni to sporo czasu, przynajmniej jak dla mnie. Miałem możliwość wszystko dokładnie ogarnąć. I ambicja bierze górę- aż chce się pisać :)

PORA UGRYŹĆ TO Z DRUGIEJ STRONY

Jest ciemno. Zimowy wieczór- jeden z tych długich i przeciągających się od nudy. Choćbyś nie wiem, jakie miał zajęcia, nie wiesz co z sobą zrobić. Czasem tak po prostu jest. Sam nie wiesz, czego chcesz. I ja nie wiedziałem. Jedyne, co mi przyświecało, to jakże chora (co zauważyłem dopiero niedawno) chęć zdobywania. Nie ważne czy to w sporcie, czy to w wiedzy, czy wreszcie metafizycznym oddalaniu się od realiów- chciałem osiągać szczyty. Nie trudno popaść w obłęd samozadowolenia i błędne koło dążeń, jeśli jest się przeświadczonym o wielkim sensie życia i traktuje się go jako jedną z wielu gier. Kiedyś (a dokładnie podczas trzeciego lotu na DXM) stwierdziłem z radością "Mamy dokładnie to, czego chcemy! Wszystko, czego kurwa chcemy!". Dzisiaj już doskonale rozumiem te słowa. Człowiek nie jest jakimś tam pyłkiem i gazem, który tuła się spontanicznie, zmieniając kierunki, przemierzając wszechświat bez konkretnej przyczyny. Przyczyną, sensem i misją jest nasza chęć. Wszystko, czego chcemy.

Mniej więcej godzina 18- Pewien chłopiec zamknięty we własnych czterech ścianach pokoju... albo raczej w czterech ścianach chaosu życia, chce. Tylko czego? Nie do końca sam ma pojęcie. Wiedzy? Porządku? Dumy? Proszę bardzo, skurwysynku!

Wpada na pomysł- dlaczegóż by nie oddać się narkotycznemu uniesieniu?

W pamięci ma miłe chwile, kiedy to ciało staje się lekkie, kroki przyjemne, świat miłujący, a myśli bardzo szybkie. Z nadzieją na relaks, minimalizm i po prostu odcięcie zbędnego ciężaru, czeka do godziny 19:40. Spożywa bardzo lekki posiłek, po czym otwiera paczkę leku przeciwkaszlowego i zachłannie wyciska czerwone tableteczki na dłoń. Konsumuje od razu 15 sztuk, a jako że z niewiadomych przyczyn ma głębokie gardło, wchodzi mu to na dwa razy. Popija mineralną. Rozbiera się i daje nura pod kołdrę. Przez kilkadziesiąt minut ogląda naukowy filmik na yt, świadomie oddychając i maksymalnie się skupiając, co jest jakby nowoczesną formą medytacji (nieco gorszą od klasycznej). Ma nadzieję na dobro. Po prostu dobro.

WSPINACZKA KU SZALEŃSTWU

30 minut od zapodania zaczynają mnie boleć trzewia. W żołądku się przewraca, a choćbym nie wiem, jak zmieniał pozycję, dyskomfort zostaje. Nudności. Wprawdzie czuję, że do pawia jeszcze sporo brakuje, ale wolę nie ryzykować i idę zjeść jabłko, przeświadczony, że trochę za mało spożyłem materii organicznej przed napoczęciem Tussideksu. Chodzi się inaczej. Głowa lekko uciska. Wcześniej, z niewiadomych przyczyn czułem lekki ból w środku czachy, teraz już go nie ma. Jabłko smakuje okropnie- suche, styropianowe, nijakie.

Wracam do pokoju, znów do łóżeczka. Filmik się jeszcze nie skończył, a w głowie już narosło setki pytań, setki odpowiedzi. I jakby zatarła się pomiędzy nimi granica. Nie wiem co myśleć, ale jakoś myślę. Chyba. Zaznaczę, że DXM działa na mnie totalnie nietypowo, bo nie mam żadnego Plateau, tylko raczej dziwną mieszankę. Być może to przez to, że mam niedobór GABA, a może po prostu już od dawna jestem szalony.

Włączam komputer i wchodzę na 6obcy, gdzie odnajduję masę śmiesznych ludzi. Wszystko jest coraz bardziej skomplikowane- ich wypowiedzi, ich intencje, ich osoby- przedstawiają mi się jako ciągi danych, kolosalnie zawiłych. Zaczynam się rozrastać świadomością. Jest to dziwny stan, bo niby dobrze widzę monitor, niby czuję, że siedzę na krześle, niby mam bardzo trzeźwą zdolność oceny, ale... myśli rosną. Rosną. Rosną. Rosną.

Zaczynam czuć, niemalże legendarne już w moim wypadku "SZALEŃSTWO". Nie, nie chodzi mi o stan, w którym człowiek wariuje, bo to normalka, gdy zarzucę deksa. SZALEŃSTWEM zwę "to coś" co z kosmiczną siłą zgniata mój umysł, wisi w powietrzu, nie daje się podjąć żadnej racjonalnej próbie analizy. "Coś" najzwyczajniej w świecie sobie jest i na nic nie wpływa. Za nic nie dowiem się, skąd się bierze. Nie ma żadnej definicji. Nie wiem dlaczego. Nie wiem jak. Ale jest! Kompletnie niezidentyfikowana "energia" albo "stan" wisi w powietrzu. Tak po prostu jest. Dajcie mi milion dolarów, a i tak nie będę w stanie choćby zgadywać, cóż to za czort. Mieliście kiedyś taki stan?

Tak więc- na wielu wcześniejszych tripach "COŚ" mnie przerażało i to właśnie ono było czystym wyznacznikiem szaleństwa. Na tym jednak tripie było marne. Vanitas, popiół, próżnia. Niemalże wcale nie zwracałem nań uwagi, albowiem pod czaszką zaczął się rozgrywać spektakl, o jakim nigdy nawet nie ośmielałem się śnić.

Kompletnie zapomniałem niemalże o wszystkim, a jednak pamiętałem. PARADOKSY- bez nich ciężki trip na deksie nie byłby ciężki. Siedząc na krześle, zastanawiałem się... sam już nie wiem nad czym. Przestałem wgapiać się w monitor, dając akcji się porwać. Byłem w totalnym szoku, że scenarzystą jest tylko i wyłącznie mój cholerny mózg!

Rozpływałem się na wszystkie świata strony, jakbym zupełnie stracił ciało i z łatwością plazmy mógł przenikać uniwersum. Jednocześnie miałem też ciało. NORMALNOŚĆ zdefiniowałem jako stan, w którym masz jeden stan na raz. W moim wypadku stanów było co najmniej kilka. Jak gdyby umysł był kilkoma umysłami.

To kompletnie wymyka się logice i brzmi bardziej obłąkańczo, aniżeli wzywanie sekciarzy do "nawrócenia", ale potrafiłem myśleć tak szybko, tak dokładnie i tak... kompletnie, że oszacowałem zdolności swojego mózgu na milion-kroć większe, aniżeli mam zazwyczaj. Bariery totalnie znikły.

Zapomniałem o czymś takim jak wiedza, logika i porządek. Zapomniałem większości swoich wspomnień. W pewnej chwili złapałem się na tym, że chcę sobie przypomnieć, kim jestem. Nie wiedziałem...

Zamiast tych wszystkich "materialnych" wyznaczników myślenia, takich jak punkty odniesienia, kalkulacja, chłodne "za i przeciw", pojawiły się niemalże nieludzkie formy myślenia. Zupełnie, jak gdybym myślał tak, jak myśli wszechświat.

Bania była tak ostra i niesprecyzowana, że kolejny raz zmieniłem się w słup soli. Krawędzie, kontury rzeczywistości- niczym mydlana bańka momentalnie rozrywały się i przestawały jakkolwiek mnie ograniczać. Wyobraźnia przejęła ster, niosąc mnie, niczym kapitan Costa Concordia, ku zniszczeniu.

Dokończyłem robić coś, co tam robiłem, obejrzałem filmik i nie potrafiłem pojąć, o co w nim chodzi, bo chodziło o setki możliwości. Tak jakby wszystko stało się wszystkim.

Patrzę na dywan- faluje. To już nie dywan, a elementarna, niemalże nieodłączna składowa mojej głowy, mojego świata i mojego chaosu.

Nawet chaos był za mały- zaczął skrupulatnie i potulnie układać się w wiedzę. Wchodziłem na coraz to wyższe "poziomy" rozpatrywania pojęć abstrakcyjnych, czując, jak nieład walczy z porządkiem, dobro ze złem, czas z bezruchem.

Zapytacie- kto wygrał?

NIKT.

Nie było żadnej walki.

Zrozumiałem, że spory to tylko iluzja. Nie ważne na ilu poziomach je widać, nieważne jak cholernie długo się rozgrywają- nie ma żadnej bitwy między stronami. Wszystko jest po prostu fenomenalną doskonałością. Taką, jaka ma być. Taką, jaka była. Taką, jaka jest i będzie. Nieopisana wielkością struktura idealnego świata uderzyła mnie jak tsunami. Płakałem ze szczęścia. Ponownie.

Myśli się schodkowały. Były coraz wspanialsze. I choć nie czułem czasu (a wręcz zdawało mi się, że całe moje poprzednie życie to tylko efekt tej bani, którą mam obecnie), narastałem. Zaczynając ogarniać coraz to większe poletko swoją boską nadświadomością, rozumiałem takie rzeczy, takie stany i takie emocje, o których za chuja na trzeźwo nawet nie da się pomyśleć.

Wszystko było przejawem jednej i tej samej idealności. Ja- niepozorny, uśmiechnięty, zapłakany osobnik na krześle, trzymający się za głowę i co jakiś czas w nią uderzający w geście "EUREKA!", czułem się jak Bóg. Pomyślałem o biblijnym Jahwe i to, co pierwsze mi się z nim skojarzyło- współczucie.

Byłem boską formą synestezji. Przez ten moment, trwający zaledwie 3 godziny, jednak niepojęcie długi, w rękach, głowie, w całym ciele miałem taki poziom potęgi, że wszystko przerosłem. I stało się dokładnie to, czego chciałem- dokonać niemożliwego.

Poszedłem się odlać. Myję ręce, a w lustrze osobnik skrajnie przystojny, z tak aroganckim i pewnym siebie uśmiechem, że to nie mogłem być ja :D Wszystko było tylko plasteliną, a moje ręce- FORMĄ. Formą, która może kształtować i dowolnie zginać świat.

To jakiś kosmos- cieszyłem się jak nigdy z tego, czego właśnie doświadczam. Jednocześnie byłem skalą tego przerażony. Coś jak "Bruce Wszechmogący". Zabawa w kolosa i przybranie formy oka w piramidzie spoglądającego na wszechświat jest najlepszym doświadczeniem, jakie kiedykolwiek miałem.

Patrzę na szafę- lata po polu widzenia. Ogółem pokój cały wydawał się kręcącym placykiem zabaw. Paradoksalnie, pomimo doskonałego samopoczucia się w świecie abstrakcyjnym, ten materialny też pozostawał ważny i mogłem z lekkością poruszać ciałem, decydować co zrobię, zachować czujność i przytomność postrzegania.

Kochałem wszystko.

Kochałem siebie.

Ciebie.

Nas.

Was.

ISTNIENIE.

Każde słowo, jakie napisałem (bo potem oddałem się spisywaniu tego, co czuję, na gg) było doskonałe. Wartościowe. Emanowało emanowaniem.

Wbijam na łóżko- okrywam się. Jest mi tak dobrze. Faza jakby zmieniała swój nurt co chwilę, pozwalając mi cieszyć się drobnostkami.

Czuję ciężar wiedzy. Ciężar i odpowiedzialność bycia w tym labiryncie zrozumienia. Wszystkie paradoksy nagle otrzymały rangę puzzli dla dzieci z 4 elementów. Wszystkie osoby, o których pomyślałem, stawały się jasnym światłem.

Czułem się jak emocjonalnie dojrzały owoc. I jednocześnie jak nieco przegniły. I co najśmieszniejsze- jako nasionko, które nawet nie ma zamiaru kiełkować.

Empatia rozsadzała mnie do tego stopnia, że wysyłałem każdemu na świecie promienie miłości i dobra. Chciałem dzielić się... wszystkim! Jak to powiedział ktoś mądry: "Miłość- jedyna rzecz, która się mnoży, gdy dzielisz ją z resztą"

Płakałem zarówno z radości, jak i takiego prostego, człowieczego "nie jestem godzien!". Mimo iż chciałem doznać takiej petardy, okazało się, jak zwykle, że mnie przerasta.

Wszystko zaczęło mi się przypominać i układać, a ja widziałem świat jako coraz prościejsze i jednocześnie skomplikowane puzzle. To było tak cholernie wielkie skupisko danych!

Czułem się kilkoma osobami jednocześnie, w kilku wymiarach (albo i kilkuset), niezależnymi od niczego, mogącymi być, kim tylko im się wymarzy. W tym momencie przekonałem się na sto procent, że po śmierci, bynajmniej, końca nie ma. Chociaż- zależy, co rozumiecie przez "koniec"...

Na najgłębszym poziomie istnienia nie ma żadnych praw- tak to zrozumiałem. Paradoksalnie nic nigdy nie będzie najgłębsze, ostateczne i graniczne- wszystko jest totalnym fraktalem, pod każdym względem i jakkolwiek byście tego nie rozpatrzyli. Czułem. Więc wiem.

Im głębiej wbijasz w nadświadomość, tym bardziej wszystko staje się plastyczne. Im niżej jesteś w istnieniu- tym mniej. Prowadzi to do prostego wniosku, że jak na razie to jesteśmy amebami wszechświata.

Niekiedy materia to za mało. Wspinałem się na poziomy "widzenia" jakby nie było końca, z tak banalną łatwością i tak niemowlęcą prostotą, że naprawdę jestem pewien tego, co teraz napiszę- KAŻDY JEST BOGIEM.

Mimo swojej małości składamy się na coś szalenie niepojętego. Składamy się na absolut. Wniosek jakże prosty, a jakże skomplikowany.

Wszystko ma swoje warstwy i każdy z nas się kurwa wspina. Każdy ma swoją górkę, swoje podnóże i swoje szczyty.

Minęło 4 godziny, a fazka stawała się od tego momentu słabsza. Pytałem siebie w duchu, po co ja do cholery coś takiego przeżyłem? Wprawdzie bez strachu i nieporozumień, bo mogłem wszystkim władać, ale... nie mogłem władać sobą- tym najgłębszym. "Wiedza" parzyła jak ogień.

Sytuacja robiła się coraz bardziej spokojna, a ja stwierdziłem, że od tej pory muszę zostać prymitywem. Nie chcę już nic więcej. Tylko świętego spokoju.

I gdzieś koło 2 w nocy udało mi się zasnąć. Obudziłem się z gigantyczną dziurą w pamięci- czarną dziurą.

--------------------------------------------------------------------------

Geniusz naszego istnienia- choćbyś ugryzł go milion razy i tak cię czymś zaskoczy. Nowym smakiem. Czymś jeszcze bardziej zajebistym.

EDIT 18.04.2017- Poniższy obrazek pozwoli sobie wyobrazić, jak mniej więcej byłem rozproszony myślami. Pamiętam to bardzo dokładnie- ja, krzesło i ogromne pole wokół mnie. Te myśli, które miały kształt, formę i smak wszechświatów. Dodać należy, że było to dość mgliste i senne wrażenie, tak jak na przykład czuje się zdrętwiałą dłoń. Ale i tak robiło kosmiczne wrażenie. Dosłownie kosmiczne. "Ja" zlało się z otoczeniem.  Nie było tylko mózgu- byłem w potężnej, naprawdę potężnej bazie danych. I dla mnie to niezbity dowód, źe świadomość jest dużo rozleglejsza, niż możemy przypuszczać. A nie zakonserwowana pod czaszką, niemogąca się wydostać, słaba. Nauka pewnie mówi co innego, no ale... są rzeczy, które się fizjologom nie śniły :D