w trybach piekielnej machiny

Łysiczki skonsumowałem około godziny 23, w postaci proszku zapitego wodą, zmielone wcześniej w młynku do kawy. Zwykle pierwsze efekty działania grzybów odczuwam po 25-30 minutach. Tym razem początkowa fala otarła się o mnie po niecałych dziesięciu. Już wtedy wiedziałem, że będzie to coś nietypowego, wcześniej mi nieznanego. Kolejne 10' było podsycaniem ciekawości, wzrastaniem podniecenia nowym doświadczeniem. Minęło 25 minut od konsumpcji, a ja miałem już dość. Musiałem bezpowrotnie wyłączyć muzykę. O ile do tej pory obserwowałem biernie co się dzieje, tak teraz byłem wciągany gdzieś głęboko, w piekielną maszynerię. Nie chciałem, aby było mocniej. Mało tego, chciałem wrócić. Świadomość, że nie mogę tego zrobić, że nie mam możliwości wycofania się, oraz że przez najbliższe co najmniej pół godziny działanie psychodeliku będzie narastać, była przerażająca. Nie chciałem tego, co nieuniknione, co stanie się ze mną już niebawem. Bałem się, bardzo.

Nie będę opisywał konkretnych przemyśleń, ze względu na ich osobisty charakter. Skupię się za to na przybliżeniu ogólnego stanu, w jakim się znalazłem. Było to uczucie wciągnięcia pomiędzy koła zębate nieskończenie wielkiej, bezkształtnej machiny piekielnego pochodzenia, w której się pojawiłem i spędziłem cały peak tripu. Widziałem tylko jej wnętrze. Czułem, jak wiruję wraz z jej diabelskimi trybami, jestem przez nie przemielany, wtłaczany, wsysany coraz głębiej. Były one metaforą moich myśli. Nie istniało nic, oprócz nich, czyli tego, co było w mojej głowie. Koła zębate mnie zmiażdżyły, wiedziałem, że "wyglądam" jak przemielona papka.

Próby złapania kontaktu z rzeczywistością spaliły na panewce. Zapaliłem światło chcąc się wyrwać poprzez skupienie uwagi na czymś z "zewnątrz", z otoczenia. W efekcie tylko patrzyłem błagalnym wzrokiem wokół siebie, nie mogąc przebić się przez psychodeliczną zasłonę, która oddzielała mnie od rzeczywistości. Nie potrafiłem ukierunkować swoich myśli na co innego, niż własne życie. W zasadzie nie potrafiłem w ogóle nimi kierować, napływały same, do tego w zastraszającym tempie. Gdybym chciał wypowiedzieć choć zdanie, byłoby to niemożliwe. Słowa nie nadążyłyby za myślami. Moje życie ukazało się przede mną jak na dłoni, w formie umysłowego schematu, drzewa. Im więcej myśli napływało i spraw się pojawiało, tym bardziej drzewo to rosło, rozkrzaczało się. Przybywało gałęzi. Ja byłem tylko widzem na seansie, który przedstawia jego własne zmagania na tym świecie. W tym momencie nie miałem najmniejszego wpływu na scenariusz. Byłem tam po to, by odczuwać i przeżywać. Przeżywać dogłębnie, najgłębiej, jak to możliwe. Oglądałem swoje życie z perspektywy osoby trzeciej.

Krótka wstawka na temat OEVów: Kiedy zapaliłem światło, obraz pocięty był przez pozakrzywiane linie oraz najróżniej powyginane łuki. Fragmenty mojego pola widzenia, rozczłonkowane przez świetlne linie, pływały, nakładały się na siebie, wpychały jeden przed drugi. To już nie było po prostu falowanie, wykrzywianie i zakręcanie obrazu, typowe dla niższych dawek. To zjawisko zaburzało ostrość widzenia i możliwość rozpoznania otoczenia. Można to sobie wyobrazić jako analogię do kuli ziemskiej i jej płyt tektonicznych, jednak znacznie liczniejszych, niż w rzeczywistości, pływających i nakładających się na siebie, tyle, że w tempie setek kilometrów na sekundę. Albo prościej: kupka rozsypujących się puzzli, jeden na drugim. I jak tu rozpoznać, co przedstawia obrazek? Poddałem się. Zgasiłem światło i wróciłem na mój materac-łóżko.

Masakrujący badtrip trwał jakieś 3 godziny. Nie istnieją słowa, ani sposób wyrażenia jego intensywności. Trzeba po prostu przyjąć do świadomości, że takie stany istnieją. W najgorszych momentach prawie płakałem, a prawie-płacz pod wpływem takiej dawki grzybów odpowiada stanowi największej beznadziejności, jaką można sobie na trzeźwo wyobrazić. Zaryzykuję stwierdzenie, że to gdzieś niedaleko samobója. Co, gdybym płakał?

Po około 3 godzinach efekty działania alkaloidów zaczęły słabnąć, a demoniczna machina się rozpływać. Zostałem uwolniony. Zbiegło się to z czasem zrozumienia najważniejszych aspektów sytuacji, w jakiej się wtedy znajdowałem, oraz pogodzenia z trawiącymi mnie wówczas uczuciami. Zdążyłem, udało się. Piekielne koła zębate zdarły ze mnie cały ciężar, dzięki czemu wraz ze zniknięciem mechanizmów stałem się tak lekki, że mogłem odlecieć. "Zlatywanie" upłynęło pod znakiem ogromnej ulgi i uspokojenia, wręcz ukojenia. Nabrałem sił, chęci do walki i powstania po upadku. Naprawienia błędów, wzięcia siebie i życia w garść. Po jakichś 6 godzinach udało mi się usnąć, co jest dla mnie stosunkowo długim czasem, jak na grzyby. Cóż się jednak dziwić, skoro niemalże podwoiłem standardową dawkę.

Z efektów fizycznych: W okresie ok. 20-50 minut od zjedzenia grzybów miałem wrażenie spłycenia oddechu. Co raz musiałem nabierać pełne płuca powietrza, bo wydawało mi się, że inaczej się uduszę (choć wiedziałem, że to nierealne). W połączeniu z niepokojem i strachem, wzmagało to również dyskomfort psychiczny. Wyraźnego buntu ze strony układu pokarmowego nie było, choć grzyby dały o sobie znać w postaci lekkich, wydawało się, nudności, lub bardziej niespokoju żołądka. Trwało to może 10 minut, około pół godziny od zjedzenia. Po około 2 godzinach zaczęła doskwierać niewygoda - żadna pozycja ciała nie była odpowiednia, non stop musiałem się ruszać, przekręcać. Odczuwałem tępy, choć lekki ból mięśni i stawów. Dolegliwość ustępowała równomiernie do oddziaływania mentalnego grzybów.

Rzecz o CEVach: Podczas tej podróży, dla mnie (co nie znaczy, że w ogóle) - nie istniały. W praktyce, były przytłoczone przez psychikę. Świadomość była całkowicie zdominowana myślami. Kwestia identyczna, co w przypadku próby kontaktu z rzeczywistością. Widziałem, że CEVy są, tak samo jak widziałem, że rzeczywistość jest - ale nie mogłem złapać z nimi połączenia. Nie dało się ich obserwować. Tyle jestem w stanie powiedzieć.

Podsumowując: Nie żałuję, a wręcz cieszę się, że odbyłem tę podróż. I to w takich, a nie innych okolicznościach, po takiej, a nie innej dawce. Jednak nigdy nie chcę tego powtórzyć. Zresztą, takie rzeczy nie zdarzają się dwa razy. Było to dla mnie coś epokowego, coś, co kiedyś musiało się stać. Kamień milowy na mej drodze życia. Czułem to podświadomie, czułem, że kiedyś muszę przeżyć trip tego pokroju. Badtrip z piekła rodem. Grzyby chciały, abym poznał je od demonicznej strony. Teraz wiem, że nic gorszego z ich udziałem mnie już nie spotka.

dsn