jąźl i źląć, czyli synestezja postkannabinoidowa

Siedziałem w łazience, nabiłem lufę, ściągnąłem chmurę, potem drugą, a potem... Brzdęk. Jakbym dostał patelnią w łeb. Ściągnąłem chyba jeszcze jedną i ruszyłem do łóżka. Cały obraz dał się słyszeć. Zależnie od tego gdzie patrzyłem słyszałem inne słowo. "Jąźl jąźl jąźl jąźl" powtarzał chór w mojej głowie gdy widziałem białe drzwi. "Źląć źląć źląć źląć" gdy odwracałem się w stronę mroku nocy. "Skąd do chuja polskie znaki?!" spytałem sam siebie. Tamte Polsko brzmiące słowa pełne ogonków zdawały mi się być składowymi świata. Miałem wrażenie, że już słyszałem je w bardzo wczesnym dzieciństwie. Albo nie... Tak jakbym pamiętał je w bardzo wczesnym dzieciństwie, ale słyszał wcześniej, a z biegiem lat zapomniał. Zauważyłem, że drzwi zbudowane są ze słowa "jąźl", a ściana z jakiegoś innego, równie głupiego. OEV po kanna :scared: Ruszyłem dalej, a raczej ruszył ten ktoś kogo obserwowałem. Położyłem się w łóżku, usłyszałem jak siedząca przy komputerze siostra spytała:

- Co Ci jest?!

- Maczanka, źle zmieszana, kurwa - odparłem ledwo. - Jest. Ostro

Było zdecydowanie za mocno. Nie czułem się sobą, dźwięki duplikowały mi się w głowie (coś a la kwaśne echo, ale inne), obserwowałem. To co widziałem wydawało mi się znajome, ale tak jakby z innego życia. Obraz rozwarstwiał się i drżał. Koordynacja ruchów była zerowa. Przypomniałem sobie, że po kanna robi się sucho w ustach. Próbowałem skupić się na buzi. Nie potrafiłem stwierdzić, czy mi zaschło. Prawie mnie to rozbawiło. Siostra otworzyła drzwi. Kolory były niesamowicie podkręcone jak na działanie kanna. Ale jakoś ciężko było mi się z tego cieszyć bo wszystko ziało matematyką i tymi pierdolonymi słówkami z polskimi znakami "wźłu wźłu wźłu". Rozmawiałem sam ze sobą we własnej głowie. Kolejne warstwy myśli zaczęły znikać, nie potrafiłem myśleć. Zamknąłem oczy i leżałem. Pod powiekami latały mi twarze, rzeczy, miejsca, w niektórych miejscach jakby prześwitywał pokój.

"- Zaraz, to mój pokój?

- Czyj mój?

- Czyj?"

Otworzyłem oczy, pokój wyglądał inaczej niż pod powiekami. Obco i znajomo zarazem. Działanie substancji zaczęło schodzić. Poczucie czasu miałem totalnie wyłączone. Mogłem tam leżeć od kilku sekund, ale mogłem też od zawsze. Poczułem suchość w ustach - napiłem się soczku. Ulga, od razu poczułem się lepiej. Zacząłem bawić się podróżą i cieszyć powrotem do świata żywych. Powoli i miękko lądowałem na ziemi. Działanie czułem aż do zaśnięcia i było typowe dla mniejszych ilości kannabinoidów.

Podsumowanie: kannabinoidy po raz drugi i pewnie ostatni zadziwiły mnie. To była jedna z najsilniejszych podróży w moim życiu. Ciężko nazwać ją przyjemną. Nieprzyjemną również. Była niesamowita i inna niż moje wszystkie wcześniejsze doświadczenia. Bardziej "duszna" ,"schizofreniczna", mroczna, zamknięta niż po klasycznych psychodelikach. Najbardziej zadziwiły mnie synestezja i wyrazistość (ubogich, ale zawsze) wizuali. No i w ogóle moc tripu. Wcześniej paliłem podobną ilość, tej samej maczanki i nie podziałało nawet w 1/5 tak mocno. Substancja musiała źle rozprowadzić się po podkładzie, a ja miałem szczęście/nieszczęście trafić na mocniejsze okruszki.