miłość, a inne dragi

Mówią, że życie może istnieć tylko dzięki miłości...

Może i bez niej. Jest wtedy jednak bardziej napełnione pustką, aniżeli życie człowieka, który kogoś mocno kocha.

Zaciemnione światłem. Czy tam- odbitym blaskiem błahostek, na których skupiamy uwagę, gdy nie ma miłości. Pełno w życiu tego, czym rekompensujemy sobie brak drugiej osoby. I wtedy zasłaniamy oczy rzeczami drugoplanowymi. Kochamy rzeczy, zamiast osób. Albo kochamy się najarać lub zdeksić, by choć przez chwilę poczuć jakiś ogień w sercu. Kaszlak był moim remedium. W parze ze sławną MJ stanowili ucieczkę od smutnego poczucia, że jestem kompletnie sam. Nie chciało mi się nawet ruszyć dupy z domu, by poznawać potencjalne kandydatki na "tę jedyną". Bo wolałem jarać i brać deksa co jakiś czas.

Było zajebiście... teeee, spoko być singlem, nikt nie truje dupy hehe- takie miałem stanowisko. Aż poznałem... ją. W jednej chwili potrafiła tak zająć moje serce, że nie myślałem prawie w ogóle o deksie ani o MJ.

Dzisiaj, gdy jej nie ma, a ja spaliłem dwa wiadra pierwszy raz od... chuj wie jakiego czasu... czuję, że marihuana to idealna namiastka miłości. Tylko że niestety słabsza.

Uczucie, że zasypiasz szczęśliwy jak nikt i w stu procentach spełniony życiowo- miałem je bez stafu, choć niegdyś tylko na fazie. Kompletlny brak pojęcia braku. Kompletna czystość serca. Absolutna doskonałość. Zakochanie- haj jak skurwesyn. Pierwsze takie poważne uderzenie uczuć dla mojego młodzieńczego serca. Kiedyś byłbym gotów przysięgać, że nigdy się nie przywiążę do nikogo i nie narobię sobie nadziei. Potem byłem gotów przysięgać jej wierność do końca życia. Teraz nie jestem już w stanie nic stwierdzić z pewnością, bo wiem, jak los może szybko się zmienić. Nie potrafiłem przed snem nie myśleć o niej, była też moją pierwszą myślą po przebudzeniu. Jak baka w okresie, gdy kochałem zielone, ale "ta jedyna" była milion razy ważniejsza i lepsza. Widząc jej uśmiech, czułem się, jakbym się topił ze szczęścia. Tak samo, jak kiedyś, widząc worek z pięcioma gietami, ale miliard razy mocniej. Dziś, muszę się powoli przyzwyczajać do tego, że otacza mnie tylko... powietrze. Baka pozwoli mi szybko zasnąć, mieć w sercu odrobinę spokoju i ciepła. Czuję się trochę jak puste naczynie, ale zielenina jakoś złagodzi to wszystko. Da chociaż krztynę tego, co mogła miłość. Na tamtą chwilę- najintensywniejsza, jaka mogła być.

Prędzej bym powiedział, że uzależnię się od baki, niż od drugiego człowieka. Uzależniłem od obu heh. Tylko potem na rzecz "tej jedynej" zerwałem kontakt z suszem, bo mimo iż to akceptowała, wyraźnie nie podobało jej się, że często się odurzam. Za deksa mnie zwyzywała od ćpunów i kompletnie zakazała konsumpcji tegoż czerwonego śrutu dla mózgu, kochana kobieta. Przynajmniej wiem, że jej zależało. Mimo iż strasznie się kłóciliśmy, w sumie wspominam ją dobrze, wielu rzeczy mnie nauczyła. Kiedyś myślałem, że zielsko może wiele pokazać i mega wzbogacić życie. Dziś mam świadomość, że relacja z osobą, z którą się dopełniasz, to o wieeele większy podręcznik wiedzy. "Ta jedyna" miała swój niepowtarzalny urok. Wzbogaciła mnie duchowo bardziej niż wszystkie narko, jakie jadłem, zsumowane. Niesamowicie jej porządałem.

Gdy byłem młodszym lujem i zostałem wprowadzony w mistyczny świat fazy, jaranie pozwalało mi czuć, że życie ma sens. Potem miłość- najwyższa gwiazda w zenicie, która mi przyświecała- odgrywała tę rolę. Był to filar wszelakiej wartości, cud ponad cuda, cel ponad cele. Ta, którą tak kochałem (nadal kocham?), potrafiła dać mi tyle wewnętrznego spokoju i harmonii... Gdy słyszałem jej ciepłe słowa, czułem się, jakbym dryfował w jakimś lepszym świecie, idealnie dobrym miejscu. Jak po kolosalnej dawce kaszlaka albo dżojncie gigancie. Była jak DXM, ale miała trochę inne skutki uboczne. XD

Obrażała się, gdy porównywałem ją do ćpania, ale gdyby wiedziała, jak mocno kochałem "ćpać"- czułaby się usatysfakcjonowana. Ją kochałem miliardy razy mocniej. Było tak dobrze. Jak wtedy, kiedy odkrywałem świat psychodeli i czułem, że życie jest niewyobrażalnie piękne. Tylko, że żaden kurwa drag nie daje tak intensywnego zauroczenia życiem, jak zakochanie. Ona była wszystkim, czego było mi trzeba. Dosłownie. Była jak mój lek i jak moja obowiązkowa mantra codzienna jak wskazówka mojego czasu i każda kratka w kalendarzu. Była uzależniająca jak barbiturany, ale działała jeszcze mocniej.

Zaczęło nam się gorzej układać. Cały czas chodziłem zestresowany faktem, że to zmierza w złym kierunku. Trochę jak heroiniarz, który po roku bicia w żyłę uświadamia sobie, że chyba nie byłby w stanie wytrzymać dnia bez białej damy, ale niedługo może przyjść czas biedy i nie kupi działki. Poczucie winy. Ciągły napływ kortyzolu nie działał na mnie zbyt fajnie. Traciłem cierpliwość do niej, bo miała "trochę" chwiejne nastroje. Nie wiedziałem, czy to wszystko ma sens, czy mam na tyle anielską cierpliwość, że przetrzymam jej gorsze dni. A może nie powinienem? Może trzeba było być stanowczym, to wszystko by sie układało?Chciałem być jej zbawicielem i ją ratować przed emocjami, nad którymi nie panowała. MJ kiedyś uratowała mnie w takiej sytuacji. Ja uratować "tej jedynej" nie potrafiłem. Bałem się jak cholera, że coś jest nie tak i nie kontroluję sytuacji. Ta relacja momentami była jak najlepsze mistyczne przeżycie po królowej ziół, a czasami jak chaotyczny bad trip na Tussidexie. Nie wiedząc, kiedy i dlaczego- zauważyłem, jak zaczyna stawać się zimna. Zupełnie jak MJ kiedyś. Stała się jakaś inna, bo nie dawała już tyle ognia co na początku. Tylko że bez mj mogłem żyć z palcem w dupie. Bez miłości- w sumie kładłem się z przekonaniem, że jak się już nie obudzę- to nic nie szkodzi. Albo jak ktoś mi pokaże Styks i zapyta, czy przechodzę dalej- powiem, że tak.

Zejście z miłości jest kurwa milion razy gorsze niż bezsenne noce albo schizy na zejściu kaszaka, czy syndrom amotywacyjny po spaleniu hurtowej ilości topek. Wszystko traci sens. Dla kogoś, kto jest nieczuły, bardziej zna życie, albo zna go mniej- może się to wydawać śmieszne, że gnojek płacze, bo stracił miłość. Dla mnie to, bynajmniej, nic zabawnego.

Aby odstawić cokolwiek- nieważne czy kaszlaka, mj, czy kurwa gluten- trzeba sobie znaleźć coś w miejsce tego, czego już nie ma. Jakiś ciekawy sposób przeżywania nowych emocji, hobby, zajebistą książkę czy pracę. Miłości jednak nie zastąpi NIC.

Moja rada, jako młodego luja, ale już trochę mądrzejszego, niż nawet wczoraj- szukaj miłości. Jeśli chcesz rzucić-'szukaj tym bardziej. Działanie stawia nas tam, gdzie okazja może dosięgnąć. Czy jakoś tak. Więc nie siedź na dupie jak ja kiedyś :D

Aby odstawić miłość- tydzień mielenia w sobie uczuć i frustracji. Przejście przez gniew i żal, aż do akceptacji. U jednych trwa to dłużej, u innych krócej, ale każdy cierpi. Cóż, takie życie.

Wspominam ją ciepło, choć to zamknięty rozdział. Tak jak wspomina się te pierwsze fazy. Z sentymentem, ale i świadomością, że nie wrócą. Trudno. Czas biegnie dalej.

Czasem trzeba zostawić za plecami to, dzięki czemu już nie wzrastamy. Nie mogliśmy ze sobą być. Za duża różnica zdań. I za mało wspólnego. Koniec. A może początek nowego życia? Co nie zabija, wzmacnia. Nie dało się dłużej w tym trwać. W czymś, co z początku było magią, a potem już nałogiem, który poniewierał mnie swoją niską wibracją. Tak musiało być. Żyję sam, no i hej, tak obojgu będzie lżej.

Miłość to najsilniejszy drag pod Słońcem. Uważajcie.

Edit: Jestem z nią w szczęśliwym związku od 3 lat ;) A nawet wykurwiście szczęśliwym. Może miłość to nie tylko drag, a coś, co czyni nasze życie lepszym? Nauczyłem się, że nawet jeśli jest tym dragiem, warto jej spróbować :D

Edit: Chciałem się pochwalić, że napisałem książkę. Nie pierwszą i nie ostatnią, ale jedną z ważniejszych w moim życiu. To zwięzłe i dające do myślenia podsumowanie całego mojego rozwoju osobistego i duchowego. Może i wam pomoże się rozwinąć i więcej zrozumieć. Jest po angielsku:

https://www.amazon.com/Mark-Johnson-ebook/dp/B09XBMZS73/ref=mp_s_a_1_1?c...

Chciałbym też zaprosić was, drodzy czytelnicy, na swój kanał YT. Oto moje jarańsko szałwii :D

https://youtu.be/sFwKBDLS1h8