po tamtej stronie (bill)

11.03.2008

Słowo wstępu:

Kursywą będą opisane fragmenty, których nie pamiętam, a znam z opowieści.

Opis tripa jest opisem fragmentu brutalnie przerwanego ciągu opoidowego, na który składał się kratom, kodeina i tramadol, którego zażyłem niecałe 5 gram w ciągu 2 dni, tego dnia pół grama w pracy i niecałe 2g jednorazowo po powrocie do domu (1,7g bodajże). Tak duże dawki nie wynikały (tylko) z mojej wrodzonej głupoty, ale z tego, że rzeczona substancja działa na mnie nad wyraz słabo.

Po spożyciu tej końskiej dawki tramadolu tradycyjnie zasiadłem przed komputerem w oczekiwaniu na „high”. Po ok. godzinie od spożycia poczułem (bardzo mizerne) efekty. W sumie to zmuliło mnie i poszedłem spać. Miałem coś na kształt noda.

Spałem jak zabity kilka godzin. O bliżej nieokreślonej (późnej) porze zaczęło się dziać coś niedobrego. Dostałem drgawek i zacząłem toczyć piane z buzi. Moi współlokatorzy (wiedzący o moim „hobby”) zareagowali natychmiast (czemu prawdopodobnie zawdzięczam to, że mogę się teraz podzielić z Wami tą historią). Zadzwonili na pogotowie i przewrócili mnie na bok. Pogotowie przyjechało w ciągu kilku minut. Cały czas miałem bardzo silne drgawki i 5 dużych i silnych mężczyzn (3 sanitariuszy i 2 lokatorów) nie było w stanie mnie utrzymać na tyle spokojnie, żeby wbić mi wenflon.

Ocknąłem się otoczony przez sanitariuszy, nie wiedziałem co się dzieje i zacząłem się szarpać, jednemu podobno dałem w mordę, ale pamiętam to jak przez mgłę. Tak samo zresztą jak podróż do szpitala, a właściwie do akademii medycznej. Pewnie to przez dożylnie podany diazepam, po którym poczułem się boooosko.

Po dotarciu do akademii dostałem kolejnego ataku padaczki, tym razem z zatrzymaniem oddechu i pracy serca (na kilkanaście sekund). Krótko mówiąc umarłem na te kilkanaście sekund. Ale dzielni pracownicy naszej wspaniałej służby zdrowia się spisali i nie pozwolili mi umrzeć (chociaż zapewne najchętniej by pozwolili).

Pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem po odzyskaniu świadomości, była skrzywiona twarz młodego lekarza wyrażająca skrajne obrzydzenie. Nie omieszkał mnie poinformować, że byłem trupem przez kilkanaście sekund i jak się nie zmienię skończę jako brudny narkoman na dworcu i że w sumie i tak bez sensu było ratowanie mnie i lepiej by było dla mnie gdybym zdechnął. Nie raczyłem na niego nawet spojrzeć i kazałem mu przynieść wypis ze szpitala. On powiedział, że zostaje 24h na obserwacji. Ja powiedziałem, że nie ma prawa mnie trzymać wbrew mojej woli i ma w tej chwili przynieść wypis. On palnął coś w stylu „Nigdzie nie idziesz, ćpunie!”. Tego mi było za wiele … Nie byłem w najlepszej formie, a ten pierdolony konował doprowadził mnie do pasji … Zerwałem się z łóżka, stanąłem tuż przed nim, spojrzałem mu głęboko w oczy i powiedziałem, że wyjdę z tego szpitala, czy tego chce czy nie i rozpierdol wszystko i wszystkich, którzy spróbują mi w tym przeszkodzić. Pan doktor z lekka pobladł i kazał (już wyraźnie grzeczniej) mi chwilkę poczekać. Po chwili przyszła Pani psychiatra, zadała mi kilka debilnych pytań, podpisałem parę papierków i wyszedłem na ulice. Było już po 24, więc jedynym sposobem na dotarcie do domu był buting. Dotarcie do domu zajęło mi ok. 1,5 godziny szybkim marszem (dzięki bogu którego nie ma, ale o tym za chwilę bez dalszych przygód). W domu byłem ok. 3 w nocy, na chwile w kime i rano o 6 pobudka do roboty. Po robocie metkatynon z DXM,  ale to już inna historia …

Kilka słów refleksji:

Czy ta przygoda mnie czegoś nauczyła? Tak. Tego, że opiaty zdecydowanie nie są dla mnie. Zamierzam spróbować jeszcze tramadolu dożylnie, spróbować heroiny (morfiny jak uda się zdobyć i poppy tea jak uda się zdobyć mak) czasami nagrzać się ogromną ilością kodeiny i to tyle, jeśli chodzi o opiaty. Zostanę przy psychodelikach i stymulantach. Najbardziej mi żal prawie 15 gram tramadolu, które mi zniknęły z szuflady (razem z pierdołami typu bletki, filtry, itd.) Pierdolone, skurwysyńskie, szpitalne, złodziejskie kurwy. Pewnie się wszyscy wesoło nagrzali jak świnie.

Najgorsze, że o wszystkim dowiedzieli się moi rodzice, którzy robią mi teraz problemy (oczywiście jestem dorosły i niezależny, ale wiecie jak jest). Rodziców poinformowali moi lokatorzy. Nie mam im oczywiście za złe, bo uratowali mi życie i zrobili to dla (wg nich przynajmniej) mojego dobra. Kilka osób mnie pytało, czy widziałem tunel, światło, Boga, boga, cokolwiek. Odpowiedź brzmi nie. Bzdury, bajki, pierdoły. Nie ma żadnego światła, tunelu, boga, Boga, sroga. Jest pustka. Idealna, piękna pustka. Próżnia. Nie da się tego stanu opisać. Trzeba go „przeżyć” (albo i nie). Nie ma totalnie nic. Eh i tak nie zrozumiecie.

To by było na tyle, jak mi przyjdzie jeszcze coś do głowy to dopiszę. Jak ktoś ma zamiar pisać, że to co zrobiłem było głupie, że ja jestem głupi, itd. może sobie śmiało darować – i tak mam to w piździe.

Pozdrawiam
Bill