psychodeliczny potencjał marihuany, czyli moja miłość do thc z perspektywy czasu.

Czytając raport Lili pod tytułem "THC: Uwięzienie we własnym umyśle" postanowiłam podzielić się swoją historią. Miał to być krótki komentarz do jej raportu, jednak poniosło mnie i uznałam, że zasługuje to na osobny raport.

Zanim jednak przejdę do meritum zacznę przydługawym, refleksyjno-depresyjnym wstępem, żeby nakreślić mniej więcej obraz swojej osoby i swojego doświadczenia z marihuaną.

Paliłam przez 5 lat regularnie (prawie codziennie) aż do stycznia tego roku kiedy przestałam. Przeważnie sama, rzadziej gdzieś ze znajomymi, wolałam sobie posiedzieć we własnej głowie i porozkminiać sens swojej egzystencji przy muzyce, czy filmie. Lubiłam palić, rano joint przed pracą na lepszy poczatek dnia, wieczorkiem po pracy na rozluźnienie, joint na spacerze, joint na wycieczce w góry, kupiłam sobie piękne, wielkie lodowe bongo ktorego posiadanie celebrowałam weekendami i tak mijały lata na praktycznie ciągłej bombie.

O własnych krzakach nie było mowy, więc na weed wydawałam fortunę, przeżyłam jakąś tam formę "uzależnienia psychicznego" i tak tłumaczyłam sobie, że palenie przecież leczy a nie szkodzi i w gruncie rzeczy nikomu nic złego nie robię, co najwyżej trochę tylko haraczę sobie płuca. 

Generalnie fun & games, aż do momentu, kiedy zaczęłam się całkowicie odrealniać. Luki w pamięci, problemy z logicznym myśleniem, cięzko było mi mówić złożonymi zdaniami, do tego kompletny brak motywacji, sporo przytyłam od wpierdalania (jako zapalona kucharka uwielbiałam gastrofazy) i jakoś tak wszystko straciło sens. Gdzieś w tym okresie rzuciłam pracę (wspominam tak tylko, żeby dodać dramatyzmu sytuacji :P), jointy przestały smakować wolnością i buntem, do tego doszła moja niezbyt wtedy atrakcyjna sytuacja życiowa i perspektywa na przyszłość, więc popadłam w długą i ciężką depresję (później leczoną psychotropami), no totalna chujnia bez jakiejkolwiek wizji poprawy. 

Długo walczyłam ze sobą (depresja ma to do siebie, że wciąga) aż w końcu powiedziałam "dość". Zacisnęłam zęby, doprowadziłam się do jako takiego porządku, klepki w mózgu z powrotem się posklejały, doedukowałam się i po miesiącu czy dwóch przerwy uznałam, że jednak co za dużo to niezdrowo i postanowiłam, że będę palić "raz w tygodniu, w cichej, ciemnej samotności" celem zajrzenia wgłąb siebie i to właśnie wtedy zaczęły się dziać dziwne rzeczy, mianowicie chyba na własnej skórze odczułam psychodeliczny potencjał marihuany.

Pierwszy raz nawet mi się spodobał, medytowałam, myśli gdzieś tam sobie pływały po wszechświecie, w końcu zasnęłam, ogolnie relaksujący, przyjemny high, który jak się okazało był wprowadzeniem do całego burdelu, który miał się dziać w mojej głowie, a także wprowadzeniem do swego rodzaju autoterapii. 

Przeszłość mam raczej burzliwą, dużo głupstw w życiu narobiłam, dlatego przy kolejnym paleniu dopadło mnie potworne, bolesne, fizycznie wręcz odczuwalne poczucie winy. Jedna negatywna myśl spowodowała, że stanęły mi przed oczami wszystkie wstydliwe sytuacje z mojego życia, które dawno wyparłam ze swojej pamięci i chyba pomału zaczęłam rozumieć, za co tak naprawdę nienawidzę siebie. Z następnych "sesji terapeutycznych" pamiętam silny, niedający się niczym zagłuszyć niepokój i rozrywającą serce potrzebę natychmiastowej zmiany w życiu. Kolejnym razem dostałam ataku paniki (nigdy wcześniej mi się nie zdarzały) który sama pogłębiałam powtarzając w myślach "nie uciekniesz ze swojego umysłu". W swoim raporcie Lila pisała, że czuła się jak w pułapce, lepiej bym tego nie ujęła. Natłok myśli był tak przytłaczający, że tylko zwinęłam się w kłębek i czekałam aż przejdzie. 

Ostatni raz paliłam 4 stycznia, w swoje 25 urodziny, które z własnego wyboru spędzałam samotnie. Wtedy to położyłam się na łóżku, zamknęłam oczy i nagle poczułam jak unosi mnie jakaś niesamowita, pozytywna energia. Dotarło do mnie, że przecież wszystko będzie dobrze, nie ma się czego bać, energia wszechświata przecież ciągle zmierza ku dobremu. Wtedy opisywałam to jako rozmowę z Bogiem (nawet pytałam znajomego księdza, czy według religii katolickiej jest to możliwe, sama podobnie jak Lila jestem agnostykiem), choć teraz nie wiem, czy odrobinę nie przesadziłam, mimo że było to dla mnie przełomowe doświadczenie.

Podsumowując:

Od tamtej pory nie palę, bo nie jestem jeszcze na to gotowa. Dopiero jak się całkowicie emocjonalnie ustabilizuję, spróbuję wrócić do rekreacyjnego palenia. Regularnie palić już nie chcę, a dalej zaglądać wgłąb siebie się jednak trochę boję, choć nie ukrywam, że zrobię to kiedy będę gotowa zawalczyć ze swoimi wewnętrznymi demonami. Kiedyś klasyfikowałam marihuanę jako zwykłą używkę, teraz wiem, że to potężna roślina zasługująca na szacunek.

W tym roku planowałam pierwszy raz spróbować grzybów, nadal jednak nie wiem, czy to dobry pomysł. Cóż, do sezonu jeszcze trochę czasu. ;-)