[dmt] - czyli jak zostałem psychodelicznym komandosem

Opiszę tu trzy tripy po DMT, jako że wszedłem w posiadanie gargantuicznej ilości pół grama tejże substancji, a każdy z nich było jakościowo inne od poprzednich. A więc:

 Podejście pierwsze: Wielka Degustacja. W pokoju siedzę ja i mój kolega, P (notabene to ten, który miał brać ze mną wcześniej LSD, lecz się nie zjawił - odsyłam do poprzedniego raportu, jeżeli komuś się nudzi). Zaopatrzywszy się w lufkę bezdymną, to jest waporyzer dzień wcześniej, dokładnie odmierzam 50 mg nożem na stole. Ładuję do lufy i pozwalam zapalić P pierwszemu, mówiąc, że nie poradzi sobie z obsługą, gdy odlecę pierwszy. P jara i trochę odlatuje, nie tracąc jednakże kontaktu ze mną. Ponieważ mówił, że "jest zajebiście, nie mogę tego opisać", sam czym prędzej załadowałem 50 i podpaliłem, stojąc przy oknie, by właściciel mieszkania nie poczuł dymu. Praktycznie nic nie wciągnąłem, paskudny smak zaskoczył mnie. Dusząc się i czując jak podłoga lekko wiruje wrzuciłem następne 40mg. Tym razem udało mi się wciągnąć około 1/4 dymu. DMT w mgnieniu oka zwaliło mnie z nóg, opadłem na kanapę, wisząc na jej skraju. W mojej głowie pojawiło się niecodzienne tło, gdyby je do czegoś porównać powiedziałbym, że przypominało ono mozaikę białych oczek, w odcieniach filmu 3D oglądanego bez specjalnych okularów. Fantazyjne kształty rozciągały się na prawo i lewo, przypominając wirujące macki. Nie wiedzieć dlaczego skojarzyło mi się to z rozpływającą się twarzą klauna (może przez te kolory). Wszystko zalatywało cholernym badtripem, więc wmawiałem sobie, że to normalne. Zapytałem kolegi czy żyje, żył i miał się dobrze. Mozaika wraz z kształtami ustąpiła nakładającym się na siebie przyciemnionym kolorom. Generalnie spodziewałem się czegoś mocniejszego, ale mając w pamięci ostatnie doświadczenie z kwasem, nie chciałem narzekać. Zabawa skończyła się po dziesięciu minutach tak gwałtownie jak się zaczęła. Podczas tripu miałem wrażenie, że moje ciało się "zapętliło". Duszące opary gryzły w płuca, powodując kaszlenie i przyspieszoną akcje serca. W moim subiektywnym odczuciu kaszlałem bardzo regularnie, wszystkie odczucia cielesne powtarzały się w jednakowych odstępach czasu. Z oczu pociekły mi też łzy, pośliniłem trochę kanapę. Plusem tryptaminy jest niewątpliwie fakt, że przy wy***** się w kosmos po 30 minutach jesteś w stanie normalnie się uczyć, czytać, funkcjonować.

            Podejście drugie: Rozmowy z DMT. Drugi raz odbył się w samotności, dlatego odczuwałem silne podniecenie (jak i strach) na myśl, że w razie czego nie będzie miał mnie kto ratować. Wrzuciłem 50 do lufki i odpaliłem. Dym znowu mnie zaskoczył, lecz tym pochłonąłem go więcej. I znów wpadłem w mozaikę, trip wizualnie nie różnił się niczym. Jedyne co się zmieniło to łagodny, niemalże matczyny głos (pewnie mojego umysłu) mówiący: co ty robisz? Przecież możesz wylądować na OIOMie. Nikogo z tobą nie ma. Jesteś sam. Trochę mnie to przeraziło, dusiłem się mocniej niż zwykle, ale znów w jednakowych odstępach czasowych. Obrazy z mozaiki przeszły w coś, co można porównać do odbić atramentu na kartce. Nim wróciłem, głos powiedział: narkotyki nie są dla ciebie. Na pewno miał rację.

            Podejście trzecie: Pokaż na co cię stać, tryptamino! Najlepsze i najbardziej różnorodne przeżycie. Tym razem była ze mną koleżanka, A (jest też obecna w poprzednim tripraporcie). Ponieważ kończyły mi się zapasy, postanowiłem lepiej się przygotować. Przed odpaleniem DMT wypaliliśmy z A parę papierosów, by przygotować płuca. Poskutkowało, ale o tym za chwilę. Tradycyjnie wpierw poczęstowałem gościa. Jak na pierwszy raz A poszło wybitnie dobrze, nic nie uroniła. Przytrzymała w płucach i walnęła się na kanapę. Ja dołączyłem chwilę później. 50 mg przywędrowało do moich płuc wrzucając mnie w odmęty tripu. Jak zwykle wpadła mozaika, nie było za to głosu. Na standardowym tle zaczęły pojawiać mi się kształty przypominające jakiegoś człowieka, później trzymającą się za ręce parę, a na samym końcu kobietę z brzuchem. Mozaika przekształciła się w kalejdoskop, na którym widziałem zarys tajemniczej twarzy. Wróciłem z A do rzeczywistości po 15 minutach. Ponieważ chcieliśmy jeszcze, wsypałem resztkę opakowania. Podpaliłem, wciągnąłem i ku mojemu zaskoczeniu znowu znalazłem się w tripie (gdzieś czytałem, ze trzeba czekać 2 godziny przed ponownym zażyciem). Na mozaice figury tworzyły się jakieś figury, które rozpuszczały się błyskawicznie. W tym momencie pomyślałem sobie: k***, tylko na tyle was stać? Moja jaźń ułamek sekundy później poszybowała w środek tej mozaiki, z której utworzył się tunel. Niestety na jego końcu był koniec tripu. Gdy A wyszła ze swojego, opaliliśmy lufkę we dwoje. Weszliśmy w trip, ale był on słabszy od poprzednich. Za czwartym czy piątym razem DMT  w ogóle przestało na nas działać.

 Podsumowując: efekty fizjologiczne w moim przypadku są zawsze takie same: lecą mi łzy, kaszlę w równych odstępach czasu, serce mi wali. Wizualnie - jak dla mnie przeciętnie. Polecam DMT w ramach ciekawostki, osobiście jednak wolę kwas, aczkolwiek tryptaminy będę próbował jeszcze wielokrotnie jak znam życie. Zupełnie nie wpływa na pamięć i kondycję umysłową